"Pareidolia" to kawałek o poszukiwaniu własnej drogi. Que opowiada tu o niepewności, jaką napełnia go życie. Czasy, gdy wszystko wydawało się proste już dawno minęły. Gdy byliśmy dziećmi nie obchodziło nas coś tak abstrakcyjnego jak sens, czy cel naszej egzystencji. Wraz z wiekiem autor jednak coraz częściej zadaje sobie te pytania i nie potrafi znaleźć na nie żadnej odpowiedzi. Rzeczywistość wydaje się zbyt niezrozumiała, by dostrzec w niej jakąś logikę i porządek.
Nie ma żadnego przepisu na to, jak powinniśmy postępować, by być szczęśliwymi i nic nie wskazuje na to, by dało się to odkryć. Każda reguła ma wyjątki, prawda absolutna nie istnieje, nie ma się więc co dziwić, że autor czuje się w tym świecie zagubiony. Trudno mu jest zachować siłę na to, by pomimo wszystkich tych wątpliwości brnąć jakoś dalej, ale wie że nie ma tak naprawdę żadnej dobrej alternatywy.
Jedynie miłość zdaje się dawać mu jakąś nadzieję. Może i nie jest pewien czegokolwiek innego, ale jednak wydaje mu się, że to co istnieje między nim a jego ukochaną jest warte tego, by starać się ze wszystkich sił to zachować. To, co przyniesie jutro jest jedną wielką niewiadomą, ale poczucie, że może oczekiwać na przyszłość z kimś, kogo kocha wydaje się napełniać go jakimś dziwnym, krzepiącym poczuciem spokoju.
