Ten kawałek niesie za sobą niezwykle poważne przesłanie, mimo tak niewielu słów. Autor wymierza tu cios amerykańskiemu społeczeństwu. Uświadamia, że wielu funkcjonariuszy policji w USA, ludzi cieszących się autorytetem, należy do Ku Klux Klanu.
Za dnia wzorowi obywatele, nocą przywdziewają charakterystyczne białe przebrania i głoszą pełną nienawiści propagandę, skierowaną przeciwko ludziom o odmiennym kolorze skóry. De La Rocha wskazuje na ten fakt i potępia ludzkość za jej ślepotę. Pokazuje, jak osoby zajmujące reprezentatywne stanowiska są wybielane w oczach narodu, samo noszenie oznaki jest okolicznością łagodzącą skandaliczne praktyki.
Wokalista szydzi też z tego, że mimo świadomości takich zachowań, ludzie nie potrafią zdobyć się na odwagę i jawnie zaprotestować. Dalej stoją potulnie w szeregu, gotowi bezmyślnie spełniać wszystkie żądania systemu. Taka postawa jest czymś niezrozumiałym dla autora. Nie zamierza ugiąć się pod naciskiem władz, będzie dalej głosił to, w co wierzy.
