Rorke’s Drift zabiera nas do XIX-wiecznej Południowej Afryki, w realia konfliktu Brytyjczyków z Zulusami.
W styczniu 1879 roku Anglicy wtargnęli z terenu kolonii w Natalu do kraju Zulusów, ponieśli jednak druzgocącą klęskę w bitwie pod Isandhlwaną. Równolegle część oddziałów zuluskich, dowodzonych przez induna Zibhebhu kaMaphitha, otrzymało rozkaz obejścia pola bitwy. Ich zadaniem było odcięcie Europejczykom drogi do niewielkiej stacji misyjnej Rorke's Drift. Podczas marszu indun został ranny, a dowództwo przejął zapalczywy, nadmiernie ambitny młodszy brat króla Cetshwayo, Dabulamanzi kaMpande. Postanowił on złamać rozkaz monarchy poprzez splądrowanie przygranicznych terenów i zniszczenie Rorke's Drift.
22 stycznia Zulusi w dwóch falach (600 i 4000 wojowników) uderzyli na garstkę obrońców stacji. Na czele 139 Brytyjczyków – głównie chorych żołnierzy lub inżynierów – stali porucznicy John R.M. Chard i Gonville Bromhead. Po 10-godzinnej walce załoga placówki pozbawiła życia ponad pół tysiąca Zulusów, zmuszając pozostałych do ucieczki. Anglicy stracili zaledwie kilkunastu ludzi.
Po ocaleniu Rorke’s Drift przyznano rekordową liczbę 11 Krzyżów Wiktorii. W żadnej z późniejszych bitew, w których brali udział Brytyjczycy – nie wyłączając największych starć II wojny światowej – nie przedstawiono tak wielu żołnierzy, zasłużonych w ciągu jednego dnia, do najwyższego odznaczenia Imperium.
Królowa Wiktoria powiedziała, że obrona Rorke's Drift jest nieśmiertelna (ang. The Defence of Rorke's Drift is immortal).
