Artystka opisuje jak inni ludzie bawią się w sposób, który wydaje się im być bardzo przyjemny i pełen energii. Zauważa hałas i kolorowe światła, sugerując, że towarzyszy temu duża aktywność. Mimo że widzi ich bawiących się razem, czuje pewną dystansującą odległość, sugerując, że być może nie pasuje do ich grupy lub że są o niej rozmawiają. Sugeruje, że ci ludzie mają swoje znaczenie i wiedzę na wielu tematach.
Artystka porównuje obserwacje wspólnej zabawy z niezmieniającym się biegiem natury. Księżyc świeci tak jak zawsze, jaśmin zakwita w czerwcu, a deszcz spada. Podkreśla przyjemny zapach mokrego chodnika po deszczu. W drugiej zwrotce artystka refleksyjnie opisuje przeżycia i przemiany w swoim życiu. Mówi o historiach, które ją ciągną i oczyszczeniu się. Wyraża nadzieję, że spokój ogarnie jej życie. Porównuje siebie do kwiatu jaśminu, który też z czasem przekwita i zmieni się. Opowiada o swoich doświadczeniach z dorastania i dojrzewania, od dzieciństwa, przez macierzyństwo, do obecnej chwili. Sugeruje, że teraz patrzy na świat zupełnie inaczej, bardziej otwarcie.