SCH pokazuje, że on i jego drużyna są wystarczająco zdeterminowani i odważni, by stawić czoła żywiołom w ich najbardziej gwałtownych formach "Miecz" i "nienawiść tych, którzy zeszli na manowce" dowodzą, że natura nie jest ich jedyną przeszkodą i że wśród ludzi mogą wybuchać konflikty.
S nie jest jednak zjadliwy czy pogardliwy wobec nich, określając ich jedynie jako "zagubionych", a nie jako zdrajców, do czego ma czasem skłonność. Ostrzegłszy w poprzednim zdaniu o przemijalności czasu, SCH odpowiednio radzi matce, by maksymalnie wykorzystała dostępny jej czas, by metaforycznie zbudować życie swoje i swoich bliskich.
Siwe włosy są tu symbolem starości, efektem nieuchronnego upływu czasu, który osłabia organizm aż do śmierci. Ten motyw ulotności czasu, liryzm wyrażony w apostrofie "o mamo" i głęboki resentyment, jaki odczuwa S wobec tego upadku, zbliża ten fragment do poetyckiego romantyzmu.