Zaciemniony przez słońce
Trzask apokalipsy
Miasta upadają w ruinę
Dlaczego musimy umrzeć?
Wymazanie rodzaju ludzkiego
Pod bladym, szarym niebem
Powstaniemy…
Nic nie zrobiłem, niczego nie widziałem
Konfrontacja z terrorystami
Czekając na koniec
Wojenna konspiracja.
Widzę świat – stary,
Widzę świat – martwy.
Ofiary wojny szukają zbawienia
Ostatnie życzenie, śmierć
Nie mam ojczyzny, pochodzę znikąd
Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz.
Stań twarzą w twarz z wrogiem
Maniakalne myśli
Boska interwencja
Problemy pozostają.
Dziękujemy za wysłanie interpretacji
Nasi najlepsi redaktorzy przejrzą jej treść, gdy tylko będzie to możliwe.
Status swojej interpretacji możesz obserwować na stronie swojego profilu.
Dodaj interpretację
Jeśli wiesz o czym śpiewa wykonawca, potrafisz czytać "między wierszami" i
znasz historię tego utworu, możesz dodać interpretację tekstu. Po sprawdzeniu
przez naszych redaktorów, dodamy ją jako oficjalną interpretację utworu!
W tym utworze Max zastanawia się nad ludzkim okrucieństwem, dostrzegając jak wiele zła wyrządzaliśmy sobie przez całą historię naszego istnienia. Przeszłość człowieka pełna jest wojen i konfliktów. Imperia powstawały i obracały się w proch, gdy padały pod naporem silniejszych przeciwników. Mimo że uważamy się za istoty rozumne, nie potrafimy powstrzymać swoich zwierzęcych impulsów, wciąż pragnąć krwi. Zamiast wznosić się ponad podziały wolimy nienawiść do wszystkiego, co nam nieznane. Destrukcja i agresja są cały czas stawiane ponad mądrość i komunikację.
Cavalera ma już dość patrzenia na to, ile cierpienia zadajemy innym. Nie dostrzega już zbyt wiele nadziei dla naszego gatunku. Zmierzamy prostą drogą do własnej zagłady, zbyt zaślepieni nienawiścią, by dostrzec swoje błędy. Niewinni wciąż muszą umierać za kłamstwa, którymi karmią ich ludzie przy władzy.
Wokalista jedyną szansę na zbawieni widzi już tylko w całkowitym zniszczeniu świata, jaki znamy. Może dopiero gdy staniemy twarzą w twarz z własnym unicestwieniem, przyznamy się przed samymi sobą do swojego zepsucia. Doprowadzenie ludzkości do ruiny może być paradoksalnie drogą do jej zbawienia. Ze zgliszczy starego świata narodzi się wtedy nowy, mający szansę wyciągnąć wnioski z przeszłości. Niestety nawet to może nie wystarczyć. Autor obawia się, że i tak po raz kolejny nie będziemy w stanie powstrzymać swoich destrukcyjnych zapędów. Nawet otarcie się o całkowitą zagładę może nie wystarczyć, byśmy naprawili swoje błędy.
