Odrzuć całą nadzieję, ten który tu wejdzie
Wieczny ból, który biegnie między zagubionymi
To fikcja życia,
To czym jesteś jest tym, czym żyjesz
To nie stanowiło dla Ciebie żadnej pieprzonej różnicy
W tych oczach widzisz prawdę
To fikcja życia
Spadnę w otchłań - nie ma innej drogi
Zagubiony,
Ktokolwiek, kto tu wejdzie
Nic nie wydawało się iść zgodnie z planem
Nie ma różnicy w tym jakich dokonuję wyborów
Jestem skazany na życie
Nie chcę popełniać tych samych błędów
Zagubiony,
Ktokolwiek, kto tu wejdzie
Nie można żyć z błędami
Nie ma wyrzutów sumienia
Za Ciebie i za mnie
Skazany na życie,
Skazany na życie,
Fikcja w życiu,
Fikcja w życiu,
Ofiara w życiu,
Ofiara,
…
Dziękujemy za wysłanie interpretacji
Nasi najlepsi redaktorzy przejrzą jej treść, gdy tylko będzie to możliwe.
Status swojej interpretacji możesz obserwować na stronie swojego profilu.
Dodaj interpretację
Jeśli wiesz o czym śpiewa wykonawca, potrafisz czytać "między wierszami" i
znasz historię tego utworu, możesz dodać interpretację tekstu. Po sprawdzeniu
przez naszych redaktorów, dodamy ją jako oficjalną interpretację utworu!
"Dante XXI" to koncepcyjny album, inspirowany "Boską Komedią" Dantego. W tym kawałku Green opisuje nam moment, w którym bohater staje przed bramami piekła. Utwór zaczyna się od pamiętnego napisu, jaki wyryty jest na owych bramach – "Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie", co już na wstępie nakreśla nam klimat, z jakim będziemy tu mieć do czynienia.
Derrick śpiewa tu o konsekwencjach, jakie przyjdzie nam ponieść w związku z życiem, które prowadziliśmy. Każdy grzech zostanie rozliczony, żadne przewinienie nie umknie osądzeniu. Dostaniemy zasłużoną karę, trafiając do odpowiadającego naszym winom kręgu, gdzie czekać będą na nas wieczne tortury i cierpienie. Wokalista przedstawia więc tutaj życie jako karę samą w sobie, nieustannie przypominające nam o tym, że wszystkie nasze błędy zemszczą się na nas po śmierci.
Od chwili urodzin zbieramy po prostu kolejne grzechy, kumulujące się nam cały czas na koncie. Nie da się przecież żyć bez żadnej skazy. Sami nie wiemy przy tym, w którym momencie przekraczamy granicę, oznaczającą zesłanie do piekła. Nie możemy się też uwolnić od tego ciężaru, samo więc życie z góry jest wyrokiem, na którego wysokość będziemy pracować aż do chwili śmierci.
