[Intro]
Znicze gasną...
SKOR
WL
Znicze gasną...
Znicze gasną...
Wczoraj czułeś smak ust i puls, dziś nie czujesz nic już
Róż zapach jak uczuć atrapa zamiast słów
Lub głuchy krzyk, światła szept, znów poniżej asfalt
Znów listopad jak duch usiadł na ławkach a czarny kruk
Rzucił liście na wiatr jak wiatrak goni chwile, w agonii
Choć traci siłę w monotonii roni łzy
Dziś diabeł wręczył Ci w jedną stronę bilet myśli
Zamierzchłe źrenice ukoi zapalonym zniczem
Krzycz, niech znicze zgasną, choćby na moment
Zanim styczeń miasto pokryje ulice chromem
A czerń jak omen dla kontrastu przyniesie żałobę
I rozłoży jak cień pod grobem liście listopadowe
Ktoś odlicza dobę, kto inny odbiera życie sobie
Gdzieś los gęsty jak wosk łzy kładzie na nagrobek
Jak krzyż na ramie, gdy zwiąże sny z opętaniem
Twoje imię nosi kamień, na wieki wieków pamięć
Szkło, a w nim życie i cała jego wartość
Wosk, topi się jak wiara w normalność
Knot, płomień daje nadziei światło
Wieje wiatr, znicze gasną
Szkło, a w nim życie i cała jego wartość
Wosk, topi się jak wiara w normalność
Knot, płomień daje nadziei światło
Wieje wiatr, znicze gasną
Wiatr znieczula, życie rodzi się w bólach, Ty...
Daj mi żyć gdy akurat nie mam sił by...
żyć... taka natura...
świat o kulach cię otula by skosztować ludzkiej krwi, gdy
życie drwi z nas, karmię wstyd, skoro świt
Marszczę brwi zanim wyznam ci
Proszę otrzyj łzy!
Może proszę o zbyt wiele, ale czuję to co ty
Milcz! Proszę zrozum w końcu
Zapal znicz i odejdź, oderwij dłonie od nagrobku
I płonę w środku w czarnym słońcu, gdy zazwyczaj
Martwa cisza jak w zarodku dusi ciepłym światłem znicza
Żyj! Daj im pamięć, która kwitnie
Zostaw duszę, oddaj serce, nim wiatr zamiecie liście
żyj, dam ci tylko słowa
Ciśnij grudą na te słowa i na wieki pochowaj
Szkło, a w nim życie i cała jego wartość
Wosk, topi się jak wiara w normalność
Knot, płomień daje nadziei światło
Wieje wiatr, znicze gasną
Szkło, a w nim życie i cała jego wartość
Wosk, topi się jak wiara w normalność
Knot, płomień daje nadziei światło
Wieje wiatr, znicze gasną
Tu ból oddycha aksamitem
Jesteśmy tylko ciszą, białym wierszem pełnym czarnych liter
Odbitym mitem, gdy lustro gubi geometrię
I gasnącym zniczem, na porywistym wietrze
Czujemy dreszcze, gdy szkło spowija mróz
Od stóp do głów, aby puls uczuć czuć
By, wewnątrz tu, gdzie knot jest życia ścieżką
Zamieszkał płomień, topiąc wosk wiary w nieśmiertelność
A gdy jest ciemno, tak jak tej nocy
Przynosił ciepło i gorzki smak tęsknoty
Za tymi których dotyk, stał się tak nierzeczywisty
że bezsilność spłynęła, łzami poprzez policzki
To wiatr zgubnych myśli, pada deszcz nagłych zmian
Gasząc nas, nim wypalimy, nasz czas do dna
To wiatr zgubnych myśli, pada deszcz nagłych zmian
Gasząc nas, nim wypalimy, nasz czas do dna
Szkło, a w nim życie i cała jego wartość
Wosk, topi się jak wiara w normalność
Knot, płomień daje nadziei światło
Wieje wiatr, znicze gasną
Szkło, a w nim życie i cała jego wartość
Wosk, topi się jak wiara w normalność
Knot, płomień daje nadziei światło
Wieje wiatr, znicze gasną
