W wywiadzie dla NME Deryck powiedział o tym utworze: "W ogóle nie chciałem pisać o [Trumpie]. W dniu, w którym zdałem sobie sprawę, że o nim piszę, pomyślałem: 'Czy teraz ten dupek przejmuje moją muzykę?! Cholera!' Próbowałem zmienić słowa, ale nie miałyby sensu i były okropne, więc po prostu pozwoliłem, żeby to się stało. Od początku byłem przeciwko niemu i coraz bardziej się z nim nie zgadzałem. Każdego dnia jest coś nowego, za co nie lubię go coraz bardziej. Lubi nienawiść, podział, separację i chaos. Wzburza wszystkich, wszyscy walczą ze sobą i to całe gówno się dzieje, ludzie się ranią, a on siada i cieszy się tym. On jest egocentrykiem. Dorastał jako rozpieszczony bogaty dzieciak i cały czas kłamie. Znam ludzi takich jak on, którzy dorastali super-bogaci i są kompulsywnymi kłamcami."
Piosenka o 45. prezydencie Stanów Zjednoczonych, Donaldzie Trumpie. Deryck Whibley każdorazowo podkreśla, że nie chciał pisać piosenki politycznej, swego rodzaju protest songu, ale ostatecznie stworzył utwór o tym, jak polityczne decyzje i działania prezydenta ostatecznie doprowadzą do jego upadku. Suma 41 nie jest obca krytyka prezydenta, a piosenki takie jak "Moron", "March of the Dogs" czy "The Jester" ostro krytykują 43. prezydenta USA George'a W. Busha. Co więcej, kiedy Sum grał na żywo przy utworze "Sick of Everyone", zapowiedzieli: "Teraz nazywa się 'Sick of Donald Trump.' Ta piosenka jest dedykowana The Donald! (chodzi o osoby zgadzające się z polityką obecnego prezydenta)."
