Taco Hemingway proponuje słuchaczowi rozmowę na temat stosunku młodych Polaków do pieniędzy. Najpierw maluje smutny obraz przeciętnych dwudziestokilkuletnich Warszawiaków, którzy za wszelką cenę pragną by odbierano ich za bogatszych i bardziej wartościowych, niż faktycznie są. Wskazuje na wszechobecne modne ubrania i drogie gadżety, na które większości osób tak naprawdę nie stać, a mimo to są w ich posiadaniu.
Ubolewa nad próżnością i brakiem rozsądku współczesnych młodych ludzi. Uważa, że ustanawiają sobie w życiu niewłaściwe priorytety. Zamiast zastanowić się nad swoją przyszłością, skupiają się na błyszczeniu, często sztucznym światłem, w teraźniejszości. Wie, że niełatwym dzisiaj zadaniem jest poderwanie „hożej panny”, jeżeli dysponuje się skromnymi środkami finansowymi – bo tylko na pieniądzach zależy kobietom poznawanym w klubach. Irytują go ludzie pozujący na kogoś lepszego, jak „czarne dziury” udające „polarne zorze”. Nie wierzy w ich szczerość – wie, że zależy im tylko na wartościach materialnych. Boi się, że w razie potrzeby nie mógłby liczyć na ich pomoc.
Ludzkość jest płytka i egoistyczna. Człowiek zastanawia się jedynie nad własnym materialnym bytem – nie daje się z nim pomówić na tematy inne niż dotyczące powierzchowności. Nie jest wytrwały, nie stawia sobie celów, do których zamierzałby dążyć. Jedyne co potrafi to kreowanie swojego wizerunku na portalach społecznościowych – ma być to formą łechtania własnego ego. Taco gardzi takimi osobami, twierdzi, że „ludzie raczej słabi są, a on to słabo znosi”.
W refrenie artysta powtarza, że marzy mu się dorobienie się miliona. Tak naprawdę wydaje się jednak, że życzy tego raczej próżnej współczesnej młodzieży, o której rapuje – chciałby, żeby nie musiała już udawać kogoś kim nie jest. Niechaj więc zarabia krocie i błyszczy, bo niczego bardziej wartościowego sobą nie reprezentuje i reprezentować nie będzie.
