Modigliani, włoski malarz i rzeźbiarz, staje się dla rapera punktem wyjścia do opowiedzenia o bliskości, o mieście, zanurzeniu w nim, o poszukiwaniu kontaktu z drugim człowiekiem, o codzienności. W tekście utworu Taco porównuje się do Modiglianiego - podobnie jak on, muzyk także patrzy na świat jak artysta, przez pryzmat swojej twórczości, tego, co potem na bazie jego obserwacji powstanie.
Cały utwór to, kolejna w repertuarze Taco, miejska ballada, w której próbuje on uporać się ze światem, w którym przyszło mu żyć, a który coraz bardziej go męczy, przytłacza. Ma już dość ciągłej walki o uznaniu, ciągłych braw i wyrazów podziwu. Ma dość narkotycznych jazd i "wielkiego świata" Warszawy, który zdołał go wciągnąć w swoje sidła.
Współczesność widzi jako zepsutą i plugawą. Nie podoba mu się świat młodych ludzi, ich idole, zapatrzenie w media społecznościowe i umiłowanie "polubień". Czuje, że wszystko to zmierza w złym kierunku i że, prędzej czy później, fatalnie się skończy.
