Taco Hemingway w wyjątkowo pesymistyczny sposób przedstawia obraz współczesnych młodych kobiet. Maluje je jako idealistki, wierzące, że w nocnych klubach uda im się znaleźć miłość życia, cudownego mężczyznę na miarę Jude’a Law.
Bohaterką opowiadanej historii jest jedna z takich dziewczyn. Wystrojona i wymalowana wyrusza na poszukiwanie szczęścia. Wyszła już spod rodzicielskich skrzydeł, nie szczędzi więc sobie używek, icząc na niesamowite doznania. Niestety zawodzi się, tak samo zresztą jak na klubach, które były jej polecane. Na szczęście w pewnym momencie dostrzega przystojnego mężczyznę. Ten podchodzi do niej i zaprasza do siebie. Kobieta jest w siódmym niebie, zwłaszcza, że mieszkanie, do którego prowadzi ją chłopak znajduje się centrum Warszawy, co wskazuje na pewien prestiż. Cała magia ma się zacząć.
Na początku wszystko wygląda obiecująco, jednak po pewnym czasie mężczyzna staje się nieokrzesanym brutalem. Dochodzi współżycia, aczkolwiek chłopak nie staje na wysokości zadania. Pada sugestia, że zrzuci to na ilość wypitego wcześniej alkoholu. Dziewczyna wychodzi. Taco, pełniący rolę antycznego chóru, którego zadaniem było przedstawianie obiektywnych prawd, cały czas powtarza „wszystko jedno”, podkreślając, że nic co kobieta zrobiła nie miało znaczenia. Nie miała bowiem szansy na odnalezienie szczęścia, miłości czy choćby chwilowej przyjemności w wybrany przez siebie sposób.
