Tede porusza tutaj temat przemijania i poszukiwania sensu w życiu. Zdaje sobie sprawę z tego, że w końcu wszyscy umrzemy. Doszukiwać się tutaj jakiegoś przeznaczenia, wyższego celu to strata czasu. Dla autora najważniejszym jest, by skupić się na teraźniejszości, żyć chwilą.
Nie ma sensu łamać sobie głowy nad tym, co się z nami stanie po śmierci, skoro samo życie jest niesamowitą przygodą. Liczy się tylko to, co tu i teraz, przyjemność i zabawa. Jacek czuje się, jakby przeżywał drugą młodość, nie uważa się za kogoś, kogo boli upływ czasu. Bliżej mu do Benjamina Buttona, (czy Krzysztofa Ibisza) – im jest starszy, tym czuje się młodziej. Póki może się bawić i czerpać radość z tego, co robi, wszystko jest w porządku.
Korzysta z życia tyle, ile tylko może, nie marnuje czasu na nic nie warte rozmyślania. Przyjdzie dzień, w którm po prostu odejdzie, ale do tego momentu chce się nieustannie bawić. Będzie podążał za swoimi marzeniami do samego końca i nikt nigdy nie ściągnie go na ziemię.
