Jesse Rutheford wznawia w tekście tej piosenki temat, który często podejmuje w swoich muzycznych dokonaniach. Mówi o dorastaniu, dojrzewaniu i panicznym strachu przed końcem młodości i beztroski. Czuje jak z każdym dniem przybywa mu wieku, jak jest coraz starszy. I coraz bardziej się boi. Przytłacza go poczucie dorosłości i wszystkie związane z nim stany i refleksje.
Rodzi się w nim wielki strach przed samotnością, która w młodości nie jest jeszcze tak przerażająca, jaka robi się z wiekiem. Jesse pragnie bliskości, pragnie mieć u swojego boku człowieka, który będzie dla niego ważny i dla którego on będzie miał ogromne znaczenie. Opowiada więc o swoim załamaniu, smutku i lęku, które go przytłaczają. Ma nadzieję, że to tylko przejściowy stan, chwilowa słabość. Ale przemawia przez niego obawa, że tym razem nie skończy się na jednodniowym dołku.
Nie potrafi się odnaleźć w tym nowym dla siebie stanie, nie chce wkraczać w dorosłość, nie chce też zostać małolatem. Opowiada o ważnym dla nas wszystkich momencie przejścia, chwili między jednym, a drugim stanem życiowym. Nie umie poradzić sobie z tym, co spadło na jego barki, z nadmiarem myśli i emocji. Czuje się nie na miejscu, jak obcy zrzucony z kosmosu na ziemię. Nie wie w co wierzyć, co robić, komu ufać. Marzy by znów poczuć się bezpiecznie, beztrosko. Chce poczuć się potrzebny i kochany.
W tekście piosenki zwraca się też do kogoś, w kim widzi bliską sobie osobę, człowieka, który mógłby mu pomóc wygrać z samotnością. Boi się jednak, że nie jest dla niej wystarczający dobry, nie chce jej pogrążyć w stanie, w którym sam się znajduje, ale potrzebuje jednocześnie pomocy, wsparcia w tej nowej sytuacji.
Cały tekst jest poruszającą, szczerą opowieścią o wątpliwościach, niepewności i stanach depresyjnych, w których znajduje się narrator. W słowach przekazuje uczucia bliskie tysiącom ludzi, mówi o bólu i strachu, nie wstydzi się swoich emocji, które stanowią przecież o jego człowieczeństwie.
