Autor tekstu zwraca się w pierwszych słowach bezpośrednio do jakiejś konkretnej osoby. Zadaje jej retoryczne pytania.
Ta osoba – prawdopodobnie kochanka White’a – prowokowała go i próbowała wymusić na nim jakąś reakcję na swoje zachowanie. Pojawia się tu biała orchidea jako symbol niewinnej, czystej miłości, uczucia bez skazy. Kobieta ta sprawiła jednak, że kwiat zmienił swój kolor na niebieski, kolor smutku, rozpaczy. A
utor tekstu mimo całej krzywdy, którą od niej doznał, nie chce się poddać i próbuje walczyć o tę miłość. Cokolwiek jest lepsze niż nic – nie może odpuścić czegoś, co dało mu tyle szczęścia. Pyta ją jak śmiała zrobić coś takiego, zniszczyć ich uczucie, zamienić niewinną miłość w morze smutku i niezrozumienia. Tak zachowują się tylko dzieci, które nie znają jeszcze ceny miłości. Ile masz lat, dziewczyno? Dlaczego zachowujesz się w ten sposób? Odwróć się ode mnie skoro kwiat miłości, który ci wręczam nie jest wystarczającym prezentem.
