U2 - Ordinary Love [tekst, tłumaczenie i interpretacja piosenki]
Album: Mandela: Long Walk to Freedom, Songs of Experience
Data wydania: 2013-11-29
Gatunek: Rock
Morze chce pocałować złote wybrzeże
Światło słońca ogrzewa twoją skórę
Całe piękno, wcześniej utracone
Chce nas ponownie odnaleźć
Nie mogę już dłużej z Tobą walczyć
To o Ciebie teraz walczę
Morze wyrzuca skały razem, lecz to czas
Pozostawia nam wypolerowane kamienie
Nie możemy przeżyć większego uniesienia, jeśli
Nie odczujemy zwykłej miłości
Nie możemy osiągnąć już nic więcej
Jeśli nie sprostamy zwykłej miłości
Ptaki szybują po letnim niebie
I odpoczywają na wietrze
Ten sam wiatr otuli Ciebie i mnie
Zbudujemy nasz dom wśród drzew
Mam twe serce na dłoni
Czyżbyś umieściła je tam za pomocą mazaka?
Przez lata chciałem wierzyć
Że świat nie będzie w stanie go zmyć
Nie możemy przeżyć większego uniesienia, jeśli
Nie odczujemy zwykłej miłości
Nie możemy osiągnąć już nic więcej
Jeśli nie sprostamy zwykłej miłości
Czy mamy w sobie dość sił,
By poczuć zwykłą miłość?
Nie możemy przeżyć większego uniesienia, jeśli
Nie odczujemy zwykłej miłości
Nie możemy osiągnąć już nic więcej
Jeśli nie sprostamy zwykłej miłości
Nie możemy przeżyć większego uniesienia, jeśli
Nie odczujemy zwykłej miłości
Nie możemy osiągnąć już nic więcej
Jeśli nie sprostamy zwykłej miłości
Utwór „Ordinary Love” został napisany dla filmu Mandela: Long Walk to Freedom. W filmie osiąga moment, w którym Mandela wyłania się zwycięsko, by przywitać mieszkańców RPA. Według Bono zespół postanowił uwiecznić ten triumfalny moment z odrobiną melancholii po przeczytaniu listów miłosnych Mandeli do jego żony Winnie.
"Odchodził zwycięsko, ale jego serce było naprawdę złamane ... jedyna porażka, którą naprawdę poniósł, to utrata małżeństwa". To artystyczny punkt widzenia Mandeli, gdy patrzy przez okno więzienia. Widzi fale morza uderzające o brzeg, czuje ciepło słońca. On może poczuć tę wolność, wciąż będąc uwięzionym w samotnej celi.
W tym przypadku Bono śpiewa o wodach morza chcących nawiązać kontakt z piaszczystym wybrzeżem. Odmierza pożądanie w ruchu morskim, nadając mu antropomorficzne intencje, które wykraczają poza nieuniknione skutki grawitacji.
Mimo że suchy ląd i mokre morze są biegunowymi przeciwieństwami, chcą się dotknąć, muszą zejść się razem. Mimo że nigdy nie mogą się prawdziwie połączyć i stać się jednym, morze będzie wielokrotnie nawiedzało brzeg, niemal tęsknie, pragnąc nawiązać połączenie. Równolegle rysuje się słońce, którego światło przemieści się z odległości milionów mil, by dotknąć i ocieplić ludzką skórę.
Poza relacją między mężczyzną a jego żoną, kolejne dwie linie nawiązują także do walki pomiędzy dominującą białą mniejszością w Południowej Afryce a stłumioną czarną większością podczas apartheidu. Dwie pozornie odmienne frakcje są oddzielone przez nienawiść i politykę, ale starają się ponownie połączyć i przenieść te różnice w kierunku jaśniejszej przyszłości.
Wreszcie, podobnie jak w przypadku większości tekstów U2, całą tę piosenkę można odczytać jako list miłosny od Bono do jego żony Ali i / lub pomiędzy Bono a Bogiem. Mandela został uwięziony, gdy był jeszcze młody i nie mógł spędzić tego pięknego czasu z żoną, Winnie.