Ezra zwraca się tu do wszystkich ludzi, którzy czują się gorsi od innych przez to, że wychowywali się w ciężkich warunkach. Autor stara się tutaj uświadomić, że nieważne skąd pochodzimy, świat stoi przed nami otworem i tylko od nas zależy, jaką drogę obierzemy w życiu.
To, że ktoś wywodzi się z biednej rodziny i nie cieszy się szacunkiem ludzi bogatszych nie znaczy, że automatycznie stoi na straconej pozycji. Przy odrobinie determinacji i ciężkiej pracy można się wyrwać z każdego miejsca i podążać ścieżką, którą sami sobie obierzemy.
Jeśli chcemy być artystami i czujemy, że to coś dla nas, powinniśmy po prostu zacząć podążać za swoimi marzeniami, nieważne co mówią nam inni. Tylko od nas zależy, kim będziemy i nie mamy dawać sobie wmówić, że jest inaczej.
Ci, którzy sądzą, że wiedzą lepiej od nas na co nas stać, mylą się. Nic nas nie ogranicza, jeśli tylko widzimy przed sobą cel i mamy siłę, by do niego dążyć.
