Kolejna, pełna melancholii i wewnętrznego smutku, miłosna opowieść w wykonaniu White Lies - królów jesiennego, pełnego nostalgii brzmienia. W tekście utworu Harry McVeigh zwraca się do swojej partnerki z zapewnieniem o stałości jego uczuć wobec niej. To nie ona jest jego problemem, a poczucie bycia nieszczęśliwym, które nieustannie męczy do wewnętrznie. Tam, gdzieś głęboko, tkwi cierń, którego nie da się usunąć, a który odbiera mu radość życia.
Tekst stanowi opowieść o ambiwalencji ludzkiego smutku - Harry nie chce dłużej być zmartwionym, żyć w tej przytłaczającej melancholii, ale jednocześnie odczuwa przedziwną wartość swojego smutku. Dlatego jednocześnie "nie chce tego czuć, ale nie chce tego tracić'. Tekst staje się pełną głębi opowieścią o złożoności ludzkiej egzystencji.
McVeigh nie jest pewny swoich odczuć, chce różnych rzeczy jednocześnie, pogrąża się w odmiennych stanach w tym samym czasie. Kocha swoją partnerkę, nie chce łamać jej serca, a wie, że dalsze tkwienie w depresyjnym stanie może być dla niej nie do zniesienia. Ale w tym samym czasie ceni sobie swój smutek, który stał się nieodłączną częścią jego samego. Raz na jakiś czas miasto staje się takie smutne, mówi.
