Piosenka nagrana z gościnnym występem wokalistki o pseudonimie SZA. W swojej części piosenki opowiada o zmienionej perspektywie, życiu jakim ona je widzi. Mówi, że łatwiej jej oddychać pod wodą co automatycznie czyni ją jakąś nieludzką istotą. Być może ma jakieś super moce, umiejętności, które czynią ją bardziej odporną i wytrzymałą. Z wody lepiej widać niebo, mówi. I to staje się centralnym punktem jej opowieści.
SZA żyje w innej rzeczywistości, dalekiej od naszej miałkiej codzienności. Wykształciła w sobie głęboką duchowość, która definiuje ją jako osobę. Tu gdzie jest widać Boga - wykształciła w sobie umiejętność jasnego, przejrzystego widzenia, pozbyła się wszystkiego co jej w tym przeszkadzało. Dziś jest coraz bliżej duchowego spełnienia. Zwraca się więc do człowieka, którego kocha, na którym jej zależy i informuje go, że nie może z nim być. Gdyby tylko mogła, na pewno by została. Ale najwyraźniej jej duchowość stoi na drodze do miłosnego pojednania.
W dalszej części tekstu wypowiada się już sama Willow, która kontynuuje wątek rozpoczęty przez pierwszą wokalistkę. Mówi o różnicy w spojrzeniu na świat między nią, a innymi ludźmi. Cieszą ją proste rzeczy, kontakt z naturą. Nieustannie odczuwa potrzebę poszukiwania prawdy, sensu życia. Ta różnica objawia się w słowach "ty chcesz iść na lunch, mi wystarczy piknik". Willow czuje się osaczona przez miłość do kogoś, kto jest zupełnie inny niż ona. Mówi o związaniu uczuciem. Jednocześnie chce mu się poddać i boi się zaangażowania.
Obie kobiety kreślą w tekście obraz samych siebie jako uduchowionych, skupionych raczej na wartościach wewnętrznych, na byciu, nie posiadaniu. Ciężko jest im odnaleźć się w świecie, w którym wszyscy chcą mieć, ciężko jest im znaleźć tu miłość. Podczas kiedy im zależy na życiu, celebrowaniu każdej chwili, wszyscy pędzą przed siebie zapominając o sensie życia. Nawet ci, których kochają.
