Pierwsza piosenka z debiutanckiej płyty Willow Smith, na której młodziutka artystka opowiada o swoim spojrzeniu na świat, na społeczeństwo, które próbuje wbić nas w sztywne ramy, wtłoczyć w schematy, które odbierają nam kreatywność, wolną wolę, umiejętność bycia sobą. Wokalistka skupia się na pokoleniu dzisiejszych nastolatków, które - kierowane wątpliwymi autorytetami - zapominają o tym, kim naprawdę są i próbują dopasować się do standardów.
Mówi wprost, że tytułowe "klasyfikacja i organizacja" rujnują umysły młodych ludzi. Nawiązuje do wyścigu szczurów, nieustannego porządkowania, klasyfikowania ludzi jako lepszych i gorszych. Willow mówi o nastolatkach skupiony non stop na swoich telefonach, zapominających o prawdziwym świecie. Ona nie chce tak żyć, nie chce dać się wciągnąć w wir mediów społecznościowych - wychodzi na zewnątrz, chodzi po górach i lasach, łączy się z naturą.
Willow mówi o sobie jako osobie starszej mentalnie - tam, wewnątrz, czuje się jak staruszka. Choć jej metryka mówi co innego, to jej umysł nadaje jej przecież osobowość. Jednocześnie dotykają ją problemy zwykłych nastolatków, złości się, rozpiera ją wściekłość wobec fali nienawiści i okrucieństwa, którą sama również pada. Mówi o stereotypach, wyzwiskach, które padają w stronę młodych kobiet - każda, która robi to, na co ma ochotę jest dziwką.
Artystka buntuje się przeciwko tak zbudowanemu społeczeństwu, nie godzi się na patriarchat. Już jako nastolatka jest świadoma problemów, z którymi wiąże się kobiecość - i już chce z nimi walczyć. Chce być sobą, wbrew wszystkiemu.
