Życie Yoko Ono obfituje w wiele awangardowych dokonań artystycznych. W latach 60. XX wieku i na początku lat 70. Artystka zajmowała się filmem. Oprócz tego wraz z mężem Johnem Lennonem tworzyła muzykę, a po jego śmierci wydawała także solowe nagrania. Zaangażowana politycznie, do tej pory promuje akcje pokojowe na świecie. Jest wegetarianką. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.

Jej prace, jak na przykład performance Cut Piece, polegający na zaproszeniu widzów do obcinania skrawków jej...

Życie Yoko Ono obfituje w wiele awangardowych dokonań artystycznych. W latach 60. XX wieku i na początku lat 70. Artystka zajmowała się filmem. Oprócz tego wraz z mężem Johnem Lennonem tworzyła muzykę, a po jego śmierci wydawała także solowe nagrania. Zaangażowana politycznie, do tej pory promuje akcje pokojowe na świecie. Jest wegetarianką. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.

Jej prace, jak na przykład performance Cut Piece, polegający na zaproszeniu widzów do obcinania skrawków jej ubrania (aż do kompletnego obnażenia ciała) są uznawane za klasyczne przykłady sztuki współczesnej. Praca Drzewo Życzeń zachęca do umieszczania na małych kartkach życzeń i zawieszania ich na drzewie. Dzieło My Mummy is Beautiful (Moja mamusia jest piękna) to seria zdjęć nagiego ciała kobiety oraz zaproszenie do pisania na ścianie tekstów skierowanych przez widzów do ich matek. Ze względu na zapraszanie odbiorców do współtworzenia jej prac, sztuka Ono jest często nazywana „partycypacyjną”. Ze względu na akcentowanie przez Yoko Ono ciała i seksualności kobiet jej twórczość uznawana jest także za feministyczną. Artystka współpracuje z ruchami kobiecymi na całym świecie i wspiera projekty oraz kampanie na rzecz kobiet.

W pewnym okresie Ono była związana z grupą Fluxus, luźno powiązanym awangardowym ruchem artystów, wzorującym się na Dada. Ruch założony został na początku lat 60. przez George'a Maciunasa, który w tamtym okresie przyjaźnił się z Ono. Ze sporym entuzjazmem zajmował się on promowaniem prac artystki. Maciunas zaproponował jej również wstąpienie w szeregi grupy, jednak Ono odmówiła, tłumacząc, że pragnie pozostać niezależna.

Osobą, która wywarła chyba największy wpływ na sztukę performance`u Ono był John Cage. Ono poznała Cage`a dzięki jego uczniowi. Cage prowadził zajęcia z kompozycji eksperymentalnej w nowojorskiej The New School. Pozwoliło to Ono na zapoznanie się z niekonwencjonalnym awangardowym neodadaizmem reprezentowanym przez mężczyznę i jego protegowanych w Nowym Jorku.

W lecie 1960 roku, prawie od razu po zakończeniu przez Cage`a pracy w New School for Social Research, Ono postanowiła wynająć mieszkanie w celu zaprezentowania swoich prac oraz prac innych nowojorskich artystów awangardowych. Miejscem, które znalazła okazał się strych domu przy 112 Chambers Street, na dolnym Manhattanie, który, oprócz mieszkania, służył jej również za studio. Ono udostępniła również swój strych kompozytorowi La Monte'mu Youngowi w celu organizacji jego koncertów. Oboje uważali się za kuratorów tychże imprez, jednak Ono przyznała, że z czasem została przez Younga odsunięta w tej kwestii na dalszy plan. Imprezy przy Chambers Street były miejscem wystawienia pierwszych konceptualnych prac Ono, m.in. Malowidła do deptania. Były to kawałki płótna rozłożone na podłodze, które stawały się kompletnymi pracami po odbiciu na nich śladów stóp. Ludzie biorący udział w tworzeniu tych prac stawiani byli przez Ono przed dylematem moralnym, który mówił, że dzieło sztuki nie musi być wieszane na ścianie, niedostępne, za to może mieć formę nieregularnego kawałka płótna tak poniżonego i brudnego, że aby je ukończyć, musi być podeptane.